Donderdag 26 april. Het is weer zover, eindelijk gaat het seizoen echt beginnen. We gaan voor de zesde keer de zachtebedrace varen. Na alle voorbereidingen kunnen we vandaag weer los. Er is van alles gedaan. Weer en getij bekijken, plannen maken, kompas compenseren (met dank aan Nico) nieuwe verlichting in orde maken, boodschappen doen, deurtjes verwijderen en nog zo het een en ander. Maar, om 14.00 is Robbe er helemaal klaar voor.
Rond 16.00 komt de bemanning aan boord, dit jaar varen Dave, Frans, Wouter en Niels mee. We zijn met een kleine ploeg, maar dat geeft ook voldoende ruimte om te slapen en te bewegen onderdeks.
Na het palaver met de gewoonlijke patat en vis, gaat om de 19.00 de toeter en gaan we op pad. Dit jaren varen er 9 schepen mee. Een mooi aantal.
Van de 9 gaan er 5 richting Harlingen terwijl Vriendschap, de AM1 en wij richting Terschelling gaan. Het is mooi zeilweer, zw 4 a 5 en hoog water dus scheuren we met zijn drieen na de uitgang direct noord richting de Dove Balg. Daar steken we door het Gat van Stompe richting Scheurrak om dan via de Westkom en Oude Vlie bij de Paardenhoek uit te komen.
Langzamerhand gaat het steeds harder waaien en Robbe trekt er flink aan, ter hoogte van de Oude Vlie zetten we snel een rif in het grootzeil. Met de nieuwe hardware gaat dat nu een stuk makkelijker en nu zeilt Robbe wat rustiger. Het gaat ten slotte heel snel en we liggen voor op onze planning.
Net als we het Inschot in draaien krijgen we een bui over ons heen. Uitschieters tot zeker 7 bft (maar in vlagen denk ik wel 8 bft) uit deze zware bui. We hebben al onze ervaring nodig om Robbe op koers en overeind te houden. Schoten in de hand en proberen in deze klotsbak toch nog iets van de juiste koers te behouden. Gelukkig duurt het allemaal niet echt lang, max 10 minuten (denk ik nu in de warmte van mijn thuis).
De wind zwakt weer wat af en de bui waait over. Omdat ons plan betekent dat we straks het Stortemelk door moeten besluiten we om de gewone fok te vervangen door de zwaar weer fok.
Terwijl we bezig zijn de fok te wisselen verliezen we de te behouden koers en ineens lopen we aan de grond. Uit alle macht proberen we Robbe weer los te krijgen, maar met afgaand water ter hoogte van het Fransche Gaatje is dat niet te doen. De eb trekt ons steeds verder de plaat op, dus er zit niets anders op dan spijker erin, aftuigen, bootje stormvast maken en naar beneden. Even zitten we heel erg te balen, maar al snel bedenken we dat dit een ongeplande extra nachtrust en mogelijkheid om wat warms te eten betekent. Daar maken we graag gebruik van. Zo liggen we tegen 22.30 vast op een plek waar we eigenlijk niet willen zijn.
Terwijl wij daar liggen te slapen passeert het hele veld ons in de Vliestroom, allemaal op weg naar het oosten. Ze moeten ons allemaal hebben zien liggen, of in ieder geval ons ankerlichtje..
Om 05.15 drijven we en gaan we als een speer op pad. Ons plan is ondertussen aangepast. We laten Vlie en West links liggen om te proberen in dit hoog het Oosterom wantij alsnog te kunnen passeren. De wind is gunstig, de vloed hebben we tot aan het wantij in de kont en het is droog.
Zodra we de West Meep in zijn gaan ook alle bijzeilen erop en zo snelt Robbe richting het Oosterom. We lopen rond de 5,5 knoop over de grond. Voordat we het wantij doen gaan alle bijzeilen er weer af om beter te kunnen manouvreren in het geval we ergens een stuurfout maken. Rond 08.00 komen we dan ook in de buurt van de O50, het hoogste punt. Terwijl wij zo bezig zijn zien we in de verte ten minste één botter ons voorgaan, wie zou dat zijn?
Zonder verder oponthoud lopen we om 09.15 de Blauwe Balg uit en het Borndiep in. De wind is ons nog steeds gunstig gezind (wzw 4 bft) dus gaat er weer een bijzeiltje op. Voor dit soort rakken is een broodwinner uitermate geschikt, daar kun je tot “bij de wind” goed mee varen.
We genieten van de schoonheid om ons heen en langzamerhand verliezen we het katterige gevoel van onze fout van afgelopen nacht. De sfeer is prima, op naar Nes.
Gezien de wind en stroom besuiten we Nes via de Oost aan te lopen, dus door het Dantziggat en Scheepsgat. In de verte zien we allemaal zeiltjes aan de horizon, we zijn echt niet de enige die de dure punten willen halen. In het Scheepsgat komen we de Vriendschap tegen, zij kruisen al weer terug op weg naar?
Als we in de buurt van het Veerbootgat komen zien we de Trui net voor ons langs lopen. Ook zij gaan naar Nes, dat komt mooi uit want dan kunnen wij van hen afkijken hoe Nes aan te lopen.
De Trui probeert aan de westkant van de veerhaven aan de kant te komen. Ik kies voor de zuidzijde. Dat lijkt me makkelijker weg komen straks. Precies om 11.00 leggen we Robbe tegen de kant en gaat Niels op weg om het Robbe vlaggetje op te hangen. Ondertussen zorgen wij ervoor dat Robbe niet tegen de kant schuurt en dat we straks makkelijk los kunnen. Om 11.20, net nadat de veerboot aangeland is, gaan we los richting Piet Scheve Plaat.
Grootzeil omhoog, fok erbij, beetje bakhouden. Voor de touwtjes los en als laatste het achterlijntje laten slippen en zo gaan we snel weer op pad. In 2 slagen zijn we de Reegeul uit en varen we halve wind richting Veerbootroute Ameland.
Het plan is om in de buurt van de VA35, buiten het vaarwater, vast te varen en te wachten op voldoende water om het wantij richting het Dantziggat te passeren.
We volgen de Vaarroute Ameland, enkele delen zijn bezeild, maar de zuid rakken moeten we kruisen. Tussen de veerboten door gaat dat prima. Die schepen gaan snel en je moet goed ruimte voor ze laten, het vaarwater is ternauwernood breed genoeg om de veerboten elkaar te laten passeren dus daar moet je als jachtje niet in de weg gaan liggen.
Zo komen we rond 13.00 bij de VA35 aan en gaan we stuurboord uit het wantij in. Eens kijken hoe ver we komen. Dat is niet ver. Na enkele tientallen meters liggen we aan de grond, net buiten het vaarwater. Het ziet er van een afstand (want daar liggen de Silveren Maen en de AM1 hoog en droog ) natuurlijk vreemd uit, maar dit is echt helemaal gepland heren!
We tuigen af, gooien het anker overboord en gebruiken de komende 5 uur om warm te eten en wat bij te slapen. Niels loopt een rondje om Robbe heen, maakt een paar foto’s en is vervolgens een uur bezig om het slik uit de zolen van zijn laarzen te spoelen. Je moet er wat voor over hebben!
Terwijl we daar aan de grond liggen maak ik het eten wat Niels heeft meegenomen klaar. Frans is zo snugger om in de mast te klimmen en, nu het laagwater is, een kijkje te nemen hoe de geul richting Dantziggat erbij ligt. Hij maakt een mooi schetsje waar we straks plezier van zullen hebben.
Het eten is heerlijk, runderstoofpot, een kikkererwten salade en rijst. Alcoholvrij biertje erbij en Bob’s your uncle. De bemanning doet de afwas en PJ neemt een uurtje rust.
In de verte zien we Nico met de Silverean Maen en Riekus met de AM1 hoog en droog liggen, zij probeerden het vanuit het westen en dat is niet helemaal goed gegaan. Hun daar zien liggen is een prachtig gezicht (om meerdere redenen….) vanaf onze plek. Om kwart over zes staat er voldoende water om anker op te gaan. De wind is nu, conform de weerberichten, naar het oosten gekrompen. Dat komt helemaal goed uit!
Behoedzaam zoeken we onze weg langs richels en ruggen, zoals het kaartje van Frans aangeeft. Terwijl Dave stuurt houdt Frans uitkijk op de voorplecht en geleidt hij Robbe langs de ondieptes. Met het schetsje in de hand kun je nu goed zien wat een rafeling, vlak of ruw water betekent. Zit daar nu de geul of juist de rug? Niels en Wouter peilen continue en geven dieptes aan beide zijden aan. Zo weten we onmiddellijk of we tegen een rug aanlopen of niet, en zo varen we de geul en door. We passeren Nico en Riekus. We worden hartelijk toegezwaaid door de bemanning van de Silveren Maen, ongetwijfeld met gemengde gevoelens, maar toch.
Rond 20.00 bereiken we dieper water. Zijn we snel genoeg om met dit hoog het Oosterom wantij nog vrij te varen? Als we dat halen dan zijn we in principe weer terug op ons oude schema en kunnen we het onverwacht vastlopen van afgelopen nacht weer goed maken? Ik heb berekend dat we tot 23.00 vanavond kans hebben het Oosterom vrij te varen, dus nog drie uur om 12 mijl af te leggen, weliswaar tegenstrooms maar gelukkig met een aanwakkerende oosten wind. We gaan ervoor.
Rond half tien beginnen we tonnen te zoeken met onze lampen. Ik heb een nieuwe schijnwerper aangeschaft en dat is een serieuze verbetering. 45watt Led in een heel zuiver geconstrueerde reflector geeft een zeer ver stralende en gerichte bundel. Dave vindt met die lamp eigenlijk alle tonnen, als we bij een ton in de buurt zijn kan Dave de volgende al aanschijnen en zien we het reflecterende plaatje als een heel klein puntje in de verte. Zo komen we inderdaad zonder problemen over het wantij en gaan we ons klaar maken voor de volgende opdracht. Een loding nemen van het bodemprofiel tussen de O15 en O24.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wij komen rond 23.00 op deze plek aan, het is aardedonker, het tij loopt eruit en er staat een oostenwind van zeker 5bft. Met een kat in het grootzeil en de piek gevallen maken we nog veel te veel snelheid om de slagaard verticaal naar de bodem te krijgen. Ik probeer enkele malen een meting te verrichten maar helaas zonder resultaat. Misschien dat je dit onder deze omstandigheden overdag voor elkaar krijgt, maar zo midden in de nacht met deze wind krijgen wij dat niet voor elkaar. Jammer want we zouden dit puntje ook graag willen scoren, maar het zit er niet in.
Niet getreurd, we gaan snel verder op weg naar West. Dat ligt in de verte al te lonken met al haar lichtjes en lampjes. Een ware zee van schittering ligt daar voor ons uit. Prachtig, met als enig nadeel dat de onverlichte tonnen bijna niet te herkennen zijn.
Ter hoogte van de Dodemanshoek komen we een beetje noordelijk uit en missen we veel tonnen, gelukkig vinden we de O5 en de cardinaal Boetak zodat we tenminste weten waar we uithangen. Ter hoogte van deze Boetak meld ik ons bij de Brandaris en krijgen we toestemming om de haven aan te doen. Er staat best veel wind, een sterke eb en mogelijk een vies neertje voor het havenhoofd. Het binnenvaren is dan ook weer een spannend moment.
Op een meter of 25 zuid van de havenlichten passeren we het groene licht en meteen gaan we stuurboord uit en lopen we zonder problemen de haven in. Het valt altijd weer mee om dit te doen, maar toch. We zeilen netjes door tot de 2de lichtenlijn, gaan overstag en snel weer de haven uit. Richting Vlieland.
Via het Schuitengat kruisen we het Stortemelk. Ondanks de wind is de zeegang redelijk rustig, het is afgaand tij met wind in het oosten dus er staat nu minder deining dan gewoonlijk. (Brandaris meldde eerder 70cm golfhoogte). Dat is prettig.
Zo beginnen we rond kwart over een aan het Vlieland parcours. Heen is snel gevaren met de wind in de kont, terug is lastiger. Onderweg komen we de EB58 tegen en wordt ieder luidruchtig aangemoedigd “Happy hunting” is de kreet!
Na het ronden van de VS30 draaien we om en waar we het eerste stuk nog bezeild hebben moeten we vanaf de VS24 opkruisen en dan gaat het in de buurt van de VS22 fout. Ik sta zelf aan het roer en ben net te laat met door wind gaan als het stuurboord zwaard aan de grond loopt. Jammer maar helaas, we komen nu niet verder. Ik had graag het laatste uurtje van de eb gebruikt om in ieder geval het parcours af te maken zodat we straks niet ook nog eens tegen de vloed in eruit moeten komen. Maar alas….
Misschien komt het eigenlijk wel goed uit, we zijn vanaf gisterochtend 05.00 onafgebroken in touw met slechts 1 uurtje rust en de vermoeidheid begint toe te slaan. Aftuigen anker overboord, beetje opruimen, een snelle boterham en slapen.
Om half zes worden we wakker van een wekker en maken we Robbe vaarklaar. Er is water zat, maar bijna geen wind en we moeten er tegenstrooms uit. Dat wordt een lastige klus.
Vol goede moed gaan we aan de slag. De eerste slagen zijn niet hoopgevend, in de strekslag maken we wat voortgang wat vervolgens in de haalslag ruimschoots prijsgegeven wordt. Om gek van te worden. Ze doen het erom bij de wedstrijdleiding. Dit is by far het meest gek makende parcours in alle jaren dat ik hier vaar. Slag in de Rondte of Zachtebed race het is altijd een gevecht tegen stroom met weinig wind. Ze doen het erom.
Zo doen we drie slagen en dan ineens is de wind ons goed gezind, ze trekt aan en ruimt precies genoeg om de VS16 ton in één keer aan te zeilen. Wat een geluk. (Nu kijkend op de track en trace resultaat van onze belevenissen zie ik dat we in dit stukje kruisrak werkelijk niets opschoten) We sluiten tegen zeven uur in de ochtend ook deze opdracht af, weer 2 punten erbij.
Hoogwater Vlieland is rond 09.00 dus Vlielander Balg is the way out, maar of we dan maar meteen richting de Vriendschap moeten gaan is een ander verhaal. Daar denken we over na.
Voor ons is de EB58 een uitweg aan het zoeken richting de Wolfshoek. Dat is makkelijk voor ons, nu kunnen we hun gewoon volgen, waar zij varen kunnen wij dat ook. Ter hoogte van de Gasput lopen wij de EB58 voorbij. Wat gaan zij doen? en wij? wat is ons plan?
Ik bedenk dat het wantij naar de Vriendschap misschien wel te doen is, maar dat we er zeker in dit tij niet meer uitkomen en omdat ik niet geloof dat wij de steiger bij de Cocksdorp ooit kunnen doen besluit ik niet naar het westen te gaan. EB58 doet dat wel.
Wij doen eerst het Zachte bed, daar hebben we tijd genoeg voor en dan kunnen we in het hoog van vanavond de Vriendschap in en uit doen. Dat is het plan in ieder geval.
Goed, terug naar het nu. Vanaf de Paardenhoek zeilen we het Scheurrak aan, wind tegen stroom, de wind komt nu weer uit het zuidwesten en het is nu nog even opkomend tij en dus een rustige zee. Omdraai is min of meer bezeild, maar Scheurrak zeker niet, en volgens de huidige plannen moeten we dat 2 keer doen vandaag….
In 17 slagen bereiken we om 11.30 de start van het Zachtebed parcours. Ondertussen is de eb gaan lopen en is de vraag of er nog genoeg water staat om het Zachte bed te gaan varen. Gelukkig is er wind uit een gunstige hoek zodat de rakken tegenstrooms redelijk snel afgelegd kunnen worden. Al snel hebben we de gaston in zicht en zien we de Mosselkraker aan de andere kant van het wantij bij de cardinaal van het Foksdiep al droog liggen. Snel vallen we af en zetten alle bijzeilen erop om het ondiepe rak terug naar het Scheurrak zo snel mogelijk af te leggen. Hier willen we nu niet stranden…
Met een snelheid van rond de 4 knoop over de grond bereiken we de SO15 rond half twee. We hebben geen grond gevoeld en peilden nergens minder dan 1,5m water. Snel weer opkruisen naar de finish van deze opdracht die we om 15.00 passeerden. Weer 2 punten erbij. Tot nu gaat het allemaal prima.
Nu nog even terug de Binnen Breesem op om ruim voor het hoog van 21.00 het wantij te kunnen passeren. Dan lopen we rond half vier ter hoogte van de BR20 aan de grond, prima helemaal volgens plan. Nu hebben we ongeveer drie uur om warm te eten, beetje uitrusten en nadenken over de volgende punten die we willen halen. We willen erin RG14 aantikken en er weer uit, en dat nog in hetzelfde tij.
Terwijl de rest van de bemanning bezig is Robbe op te kuisen maak ik warm eten. Ik heb lasagne, met fruit en yoghurt toe. Gelukkig is het niet koud buiten en binnen is het lekker warm. We zitten gezellig te eten en genieten van al datgene wat ons overkomt. Na het eten mag ik een uurtje rust nemen terwijl Dave verantwoording neemt voor de afwas.
Tegen 18.00 staat er ook voor ons genoeg water om de reis te hervatten. De tonnen zijn goed te zien en het is mooi dat we dit bij daglicht kunnen doen. Dat geeft ons kennis die we straks op de terugweg goed kunnen gebruiken.
De wind komt nog steeds uit de goede hoek. ZW 4bft, alles bezeild en in een poep en een scheet zijn we door het Foksdiep heen en is de RG14 bezeild. Aapje erbij en met een sneltreinvaart scheuren we die kant op. Tegen half acht komen we eerst de Trui en vervolgens de EB58 tegen. Hebben zij de Cocksdorp kunnen doen? Zoja dan is een van hen een goede kanshebber voor de winst? Na een uitbundige groet gaan wij verder op weg naar de RG14.
Het gaat heel voorspoedig, alle is bezeild en we lopen rond de 4,5 knoop over de grond. Prima. Grote kans dat we er met dit tij weer uitkomen. Rond 20.00 komt de RG14 in zicht, snel tikken we die aan, gaan overstag en binnen enkele minuten staat de aap er weer bij en scheuren we terug.
En dan, ongeveer halverwege het Volgelzwin in de buurt van de VG3 vraagt Dave aan Wouter even het logboek bij te werken. Ineens een schreeuw van beneden, welke ton hebben we aangetikt, de RG12 toch???? Neeeee, die niet we moesten de RG14 doen zegt PJ stellig. Nou nee hoor zegt Wouter, volgens de documentnatie moeten we echt één tonnetje verder, we moeten de RG12 aantikken….
GVD, moeten we weer terug want deze punten kunnen we niet missen. Dus bijzeilen eraf, snel overstag en opnieuw naar het westen. Ondertussen is het kwart over acht en wordt het snel donker.
Nog een keer, maar nu naar de goede ton gaan we weer west. Na het aantikken van de RG12 mogen we weer oost. Zo bereiken we om om half tien het Foksdiep en moeten we echt gaan speuren naar tonnetjes.
Met Dave op de voorplecht en de nieuwe lamp is dat wel wat makkelijker geworden. Tot de cardinaal FD-BR kunnen we de tonnen op zicht nog wel herkennen, maar dan is het echt gebeurd. Het is donker, bewolkt en dus geen maan te bekennen. Die moet er wel zijn overigens want het is volle maan vannacht.
De wind zit nog steeds in het zuidwesten en dus is de Binnen Breesem niet echt bezeild. Maar met afgaand water hebben we de eb onder lijboeg en kunnen we een mooie kruishoek maken, zo hoog zelfs dat we zelfs een koers zuid behouden.
Ter hoogte van de BR6 wordt het druk, er zijn nog een paar deelnemers die bedacht hebben het Zachte bed te doen vannacht, dus in volgorde van belangrijkheid komen we eerst de Trui, vervolgens de Silveren Maen (en die stond er echt waar…) en de EB58 tegen, allemaal op weg het Zachte bed te varen.
Wat een supergaaf gezicht om elkaar zo midden in de nacht op de volkomen donkere plek op het wad tegen te komen. Elk scheepje zijn eigen schijnwerper en ieder zoekend naar het voor hem (of haar…) belangrijke tonnetje. Het lijkt wel een ballet. Hier en daar worden wat aanmoedigingen gedeeld en vervolgt ieder zijn eigen weg.
Terwijl wij zo richting Texel varen trekt de wind weer aan. Aangezien we dadelijk misschien de Texelstroom op moeten besluit ik een rif in het grootzeil te zetten, maar misschien is een oppertje onder de kaap op Texel ook een goede optie. Eerst maar even het weerbericht van 23.05 aanhoren.
Dat blijkt geen goed verhaal. De weermannen van “The Dutch ME-TE-ORO-LO-GI-CAL SO-CI-ETY” stellen slecht weer in het vooruitzicht.
Alle districten kans op mist, wind krimpend naar ONO in het begin van de periode 5/6 en mogelijk 7 a 8 bft. Dat is geen geintje, daar wil je niet in gevonden worden. We overleggen met elkaar wat te doen. Dat oppertje bij de Kaap is onder deze voorspelling in ieder geval geen optie.
Aangezien we al heel wat uren in touw zijn en met niet veel man zijn besluiten we richting Den Oever te gaan. Dat is onder de huidige wind bezeild en wie weet wat er werkelijk gaat gebeuren met deze voorspelling. Zo gezegd zo gedaan.
Via het Gat van de Stier lopen we rond half een het Malzwin in en gaan we tergend langzaam richting Den Oever. Het is afgaand water, de wind wordt steeds minder (de kern van het laag komt in de buurt) en de uitgaande stroom steeds sterker. Het is steenkoud en we zijn echt moe.
We moeten er alles aan doen om de moed erin te houden. Koekjes, warme thee, warme chocolade melk, zelfs de kruik van Dave wordt erbij gehaald. Het helpt steeds een klein beetje maar eigenlijk niet genoeg. Gelukkig brandt de kachel binnen dus kan eenieder zich bij toerbeurt een beetje verwarmen. Moet je wel uitkijken niet in je slaap van de bank te donderen.
We komen tergend langzaam vooruit, om drie uur is ter hoogte van de VG19 de wind op. We maken nul voortgang, als we niet uitkijken spoelen we er weer uit, en dit is geen plek om een tijstop te maken! Uit balorigheid pakt Niels de roeispanen en gaat een beetje pielen, en ja hoor Robbe komt weer op gang.
Met vereende krachten (en onder aanmoediging van Centurion David) gaan de galeislaven aan de slag en roeien Robbe in een dik uur de laatste 1,8 mijl naar de finish. Vooral het stukje voor de finishlijn in de spuikom is een nekkebreker. Rijks Wat Er Staat heeft in haar wijsheid besloten vannacht te spuien….. En dus staat er een geniepig uitgaand stroompje vanaf de hoek net als je denkt binnen te zijn. Deze laatste 0,3 mijl kost het meeste moeite. Ken je dat.. stranden in het zicht van de haven? We geven niet op en laten ons niet kennen.
En zo komen we als eerste op zondag 29-4 om 04.01 over de finish. Er is nog 15 uur te gaan, maar wij denken de juiste beslissing genomen te hebben. We hebben zeker 18 punten, 57 uur gevaren en 183 mijl afgelegd. Alles is heel gebleven en we hebben geen echte problemen gehad. We zijn er dik tevreden mee.
Onmiddellijk gaat de motor erop en leggen we Robbe op de kop van de steiger in de buitenhaven.
Nu bier en uithijgen. Lekker wat eten erbij en nog een tweede biertje erin en dan even basic opruimen. Zo gaan wij om 06.00 moe maar voldaan te bed en verheugen ons nu al op een heerlijk ontbijt met eieren, spek en andere lekkere dingen.
Zondag ochtend rond een uur of 10 staan we op en beginnen aan een stevig ontbijt. Ondertussen komt ook Sjoerd met zijn Mosselkraker binnen. Even wat sterke verhalen uitwisselen en dan Robbe opruimen. Terwijl Dave, Frans, Wouter en Niels dat doen ruim ik binnen op. Tegen enen gaat de bemanning op huis aan, ze hebben allemaal ook andere dingen te doen.
’s Avonds vanaf 19.00 gaan we met alle deelnemers soep en brood eten in d e Hooikar. Nadat de journaal commissie een of twee lastige zaken heeft besproken is er een definitieve uitslag. Die wordt bekend gemaakt onder het traditioneel kiezen van een fles sterke drank. Wij zijn uiteindelijk 6de geworden, en Trui is de uiteindelijke winnaar. Een welgemeende felicitatie waard want zijn hebben tot het laatst toe alles eruit gehaald wat erin zat.
Namens de bemanning van Robbe wil ik Bertien, Stefan, Marijn, Maarten en Derk en alle anderen die zich voor dit fenomeen inzetten hartelijk danken. Mee mogen/kunnen doen is een privilege en dat moeten we moeten vergeten!
Als laatse wil ik verwijzen naar een betekenisvolle overweging van Ruth van de Vriendschap. Lees die hier.
Met grote dank aan de stichting zeilvaart Warmond voor het mogen gebruiken van hun track en trace hardware en applicatie. Zonder hun inventiviteit had ik nooit de details kunnen nakijken. Hartstikke leuk en ik hoop van harte dat we dit volgend jaar weer mogen gebruiken.
Zie hier voor de track en trace data van de 2018 Zachtebedrace